Bir hikâye yazmanın hikâyesini anlatan romanın iki ana kahramanı vardır: yazar-anlatıcı ve Aladdin. “Suçluluğum beni en çok endişelendiriyor.” diyerek söze başlayan Aladdin, kaosun ve suçun hüküm sürdüğü şehrin sokaklarında suça bulaşanları arıyor ve onlarla tanışmak istiyor. Ancak bu arzusunu yerine getiremez. Eve dönen Aladdin, televizyonda şiddet içeren haberler, içindeki zulüm dürtülerini harekete geçiren reklamlar ve iyiyle kötünün başarısız bir senaryoyla işlendiği kötü bir film izlemekten sıkılır. Aladdin’in gözünde dünya tüm büyüsüne rağmen yaşanılır bir yer olmaktan çıkmış, hayatın inanılmaz bir oyuna dönüştüğü, çeşitli suçların işlendiği garip bir yer haline gelmiştir. Aladdin devam etti: “…solgun bir dünyaya.” Cümle ile konuşan kişinin Alaaddin olmadığı, aslında yazar-anlatıcı tarafından anlatılan romandan bir karakter olduğu anlaşılmaktadır. Yazar-anlatıcı, hikayesinin ana kahramanı Alaaddin’i kaybeder ve aramaya başlar.
Yazar-anlatıcı, kayıp Aladdin’i ne yapacaklarının hayalini kurmaya devam eder. Balkona çıkıp Alaaddin’in sesini dinler ve sık sık başını çevirip onu göremeyen şehre heyecanla bakar. Yokluğunu unutmak için uzun süre komşu tribünlerini seyreder, bunu bir hobiye dönüştürür, gördükleri hakkında kendi kendine bir şeyler mırıldanır. Yazar-anlatıcı Aladdin’i aramaya başlar ve bulunabileceği yerlere gider. Şehrin karanlık sokaklarında dolaşırken karşısına kravatlı bir garson çıkar. Aladdin’in Motel Odası diye bir yerde olduğunu söyler. Otelde, otelin sahibiyle tanışır. Yazar-anlatıcı, kadına Aladdin’i sorar.
Yaşlı kadından hiçbir şey öğrenemeyen yazar-anlatıcı, sokaklarda dolaşmaya devam eder. Aladdin’i haftalarca ve yıllarca arar. Artık onu şehirde bulamayacağına inanan anlatıcı-yazar, şehri geride bırakır ve Asip Dağı’nın tepesindeki kaleye gider. Aklındakini bulmak istercesine hızlı adımlarla yürürken kale ve dağ bir anda gözden kayboldu. Kendini bir mezarın yanında buldu. Mezara baktığında garip bir yolculuğa çıktığını ve yüzlerce yıl durmadan yürüdüğünü, ardında birçok ülke, şehir, köy, vadi, dağ ve nehir bıraktığını anladı. Düşünceli yazar-anlatıcı, kendisini uçsuz bucaksız bir ormanın kenarında bulur. Aladdin’i bulmak için ormanda bir yolculuğa çıkar. Bu yolculukta daha önce okuduğu kitaplarda hikâyeler, bu hikâyelerin kahramanları, masallar ve masal dünyasının harikaları vardır. Ormanda (zihin) ilerlerken beyaz ayakkabılar, koniler, kılıç parçaları ve anlayamadığı birçok şey görür. Masal kahramanları karşımıza çıkıyor.
Anlatıcı yazar, sözü Aladdin hikayesine getirir. Aladdin’in kilerde saklanıp saraydan kaçma ihtimalini düşünür. Reader hikayesinde bunları nasıl anlatacağını paylaşıyor. Yazar-anlatıcı, hikâyesini yazacak bir kahraman bulmak için, kendisini bazen etraflarına hayat neşesi saçan ya da etraflarındaki hayat neşesini yok edecek kadar üzgün görünen güzel insanlarla hayal etmiş, bazen de kendini kaybolmuş gibi hissetmiştir. yarım. – Kahraman yaşadığı romanı, nerede olduğunu bilmediği koca bir kütüphanede arar. Hikayesini yazmak için aramalar, kovalamacalar, fedakarlıklar, gizemler, keşifler ve maceralardan geçtiğini ve kendisini köhne sokakların karmaşasına attığını ve aradığı kahramanı Asib Dağı’nın eteğindeki mezarlığın önünde bulduğunu anlatıyor. . . Böylece “Aleph Hozonlu Haz” romanı, öyküsünün kayıp kahramanını arayan bir yazarın öyküsüne dönüşür ve iki metin iç içe geçer.
İçindekiler
“Bin Hüzünlü Haz” romanı, yazarın hikâyesini yazarken ne düşündüğünü, ne hissettiğini, eserini nasıl kurguladığını anlatan bir eserdir. Bu yönüyle roman türünün bilinen ve kabul gören yapısından farklı özellikler taşır. Bu ve benzeri romanlarda belirgin bir olay örgüsü, zaman ya da mekan fantezisi, karakter kadrosu, bakış açısı ve anlatıcı, nesnel kurgu ya da dilsel imgelem yoktur. Bazı yazarlar yeni türün temelini oluşturan bu yapısal unsurları değiştirerek metinlerarasılık ve üstkurmaca gibi yeni tekniklerle eserlerini yazarlar.
Üstkurmaca, genel olarak, romandaki evrenin kurgu olduğunun açık bir şekilde doğrulanmasıdır. Metasternal farklı şekillerde düzenlenebilir. Bir senaryoyu veya başka bir edebî metni yazma sürecini kısmen ana metne yerleştirmek, üstkurmacada en sık kullanılan yöntemdir. Okuduğunuz metinde yazarın bu yönteme başvurduğu görülmektedir. Ana metin olarak metin yazma sürecini, alt metin olarak da Aladdin öyküsünü kullanır. Böylece iç içe geçen iki metin oluşturur. Yazar, “Oduncu Baba” ve “Kırmızı Başlıklı Kız” gibi masalları üstkurmaca kullanarak romanın bir parçası haline getirir. Dokuz bölümden oluşan romanın ilk bölümünde Aladdin, diğer bölümlerde yazar-anlatıcı olarak karşımıza çıkıyor. Çoğulcu bir bakış açısıyla yazılan bu romanda birden fazla anlatıcı kullanılmış ve yazar-anlatıcı, romanın başkahramanı olarak resmedilmiştir.
Hasan Ali Toptaş, bir söyleşisinde “Alf Houzunlu Haz” adlı romanında edebiyat dünyasında turneye çıktığını söylemiştir. Bu tur, Doğu masallarından Batı masallarına, oradan da çağdaş romanlara, zamanın kaosuna kadar pek çok kavramın ve mekanın gezilmesidir. Toptaş’a göre yazdığı bu roman, olasılıkları ve belirsizliğin bilgeliğini araştıran bir romandır. Zamanlar, yerler ve olaylar üst üste gelmiş gibi görünse de hiçbir şey rastgele değildir. Romanın amacı gerçek dünyayı yansıtmak değil, kelimelerle yeni bir dünya yaratmaktır.
Romanın başkahramanlarından Aladdin, küresel yozlaşma karşısında bıkmış insanları simgeliyor. Okuduğunuz romanda çizgisel bir zaman anlayışı olmadığı için, hayal ile gerçeği birbirine bağlayan bir zaman anlayışı vardır. Romanda fantastik bir anlatımla karşımıza çıkan “motel odası” ve ormanlık ortamlar, romanın irfanıyla örtüşmektedir. Geleneksel anlamda düzenli bir olay örgüsü ve kronolojik bir düzene sahip olmayan romanda, mekan ve zaman bütünlüğü de yoktur, açıkça iletilen bir mesajdır.
Türk edebiyatında Ahmet Hamdi Tanpınar, Yusuf Atilcan ve Oğuz Atay çizgilerinde gelişen bu roman anlayışı 1980’lerden sonra daha da yaygınlaştı. Hasan Ali Toptaş, Metin Kaşan, Bilge Karasu, Orhan Pamuk gibi yazarlar bu tür romanlar yazmışlardır. 1980 sonrası Türk edebiyatında geleneksel ve modern romanların yanı sıra farklı tekniklerin kullanıldığı romanlar da ön plana çıkmaktadır.
İbrahim Efendi’nin Samiha Afradi adlı romanının özeti, Silahlara Veda kitabının özeti
[wpcin-random-posts]